Meer woningen bouwen, mobiliteit in goede banen leiden, menging van bevolkingsgroepen, afstemming van functies, stedelijke herstructurering, het terugdringen van de uitstoot van fijnstof, vermesting tegengaan: allemaal ‘klassieke’ opgaven en doelstellingen van het omgevingsbeleid. Ook in de toekomst zullen dergelijke beleidsdoelen van belang blijven. Maar de echte uitdagingen zijn veel fundamenteler van aard. Het systeem dat we kennen gaat uit van onvermijdelijke en natuurlijke groei, terwijl economische en demografische scenario’s en prognoses voor de komende decennia een heel ander beeld laten zien. De ruimtelijke verkenningen (PBL, 2011) leren ons bijvoorbeeld dat groei op het gebied van bevolking, werkgelegenheid en mobiliteit allerminst zeker is. Voor de Noordvleugel misschien nog wel, maar anderen zullen krimpen en voor een groot aantal regio’s is het nog hoogst onzeker hoe de ontwikkeling eruit ziet. Deze kunnen groeien in het hoge scenario, maar krimpen in het lage. We moeten beter om leren gaan met deze onzekerheid, en vooral met de kans dat groei beperkt is of zelfs afwezig. De huidige crisis, maakt pijnlijk zichtbaar wat er gebeurt als we dat niet doen. Als we onze strategieen hier niet op aanpassen dan kan dat grote gevolgen hebben. lees meer: ROM artikel Buitelaar:Hajer dec 2011